سوال نشریه نهنگ نو: اقدام بعدی چیست؟

امروز بعد از چند خبرسازی از مناطق میرجاوه و خاش، سراغ نقشه رفتم. من نقشه را از چند جا مطالعه میکنم. دلیلش هم نوع پر شدن آنهاست.

نقشه عنصر مهمی در زندگی ماست. از آدرس دقیق مکان ها گرفته تا بررسی شیوه زندگی مردم سراغ نقشه را میگیریم. من برای دو منطقه مرزی میرجاوه و خاش که در قسمت مرکزی بالای استان سیستان و بلوچستان¹ قرار میگیره از دو نقشه استفاده کردم. به بیشتر از آن هم فعلا برای بررسی نیاز نداشتم.

نگاه کردم، هم در منطقه سیستان در ایران و هم منطقه مشابه در پاکستان فامیل معروفی هست به اسم ریگی که قبلا خیلی سرزبان ها افتاده بود و خیلی کشت و کشتار میکرد. به نظر میرسه، این فامیل یک چیزی مثل قبیله تامیلی ها در جنوب شرقی هندوستان باشه. البته، من همینطوری گفتم تامیلی ها تا دستتون بیاید. واقعا فکر نکنم ریگی ها بتوانند شباهت زیادی با تامیلی ها از خودشون نشون بدهند. ²

صحبت به اینجا که رسید باید حرف از حکومت مرکزی ایران بزنم. من همزمان با یک نگاه متوجه تفاوت اداره کشورمان با هندوستان افتادم:

کشور هند از نیروهای محلی برای تولید محتوی و امور فنی استفاده میکند، ولی ایران مانند پاکستان میراث فرهنگی کشور را در یک نقطه جمع میکند و بعد سعی میکند در سراسر کشور توزیع کند. نوع روش ارائه هنر و فرهنگ برای مردم ایران، لزوما نباید یکسان باشد.

بعنوان مثال همین منطقه سیستان و بلوچستان را در نظر بگیرید. نقشه را که نگاه میکنیم، اغلب مکان ها ممکن است اسم و نقطه ای در نقشه داشته باشند، اما شامل ارائه عکس از محل نیستند. یک کسی یک جای دیگر در حال خوردن چای و قهوه است و نشسته آدرس مکان ها رو در حد ضرورت پر کرده است!

در صورتی که در هند، حتی جاهایی که سرسبز نیستند رو نگاه کنید عکس هایی از محل میبینید که معلوم است خود صاحبان عکس آن را نگرفته اند. در جایی لب مرز هند با پاکستان که انتظار داریم ترس از مرزنشینی باشد، پر از بچه مدرسه ای میبینیم که به سبک هندوها و کارتون معروف ایکیوسان دهه شصت روی زمین خاکی نشسته اند و عکس انداخته اند. در جایی دیگر، همان اطراف بچه های پابرهنه ای میبینیم که در صف ایستاده اند و به سبک در نماز ایستادن مسلمانان عکس انداخته اند. مطمئنا این عکس را خود مدیر مدرسه نینداخته است. چرا که اگر به او بود چه بسا چند پسر با بهترین پوشش ممکن جدا برای عکس گرفتن انتخاب میکرد.

به هر طریق، در سرتاسر مناطق مرزی هندوستان تولید محتوی به این سبک اتفاق افتاده است. چیزی که در مرزهای کشور ما صورت نگرفته است. کارشناسان تولید محتوی در کشور ما فقط نقطه مرکزی و آنهم چیزی که به دست خود مردم ثبت شده است را پوشش داده اند و این بزرگواری را برای مناطق مرزی از خود نشان نداده اند که عکس از مرزنشینان شهرها و یا روستاهای اطراف بگذارند.

^{_______________}

1- زاهدان مرکز استان سیستان و بلوچستان از طریق راه‌آهن با میرجاوه و پاکستان ارتباط دارد و از سوی کرمان هم به راه‌آهن سراسری ایران متصل است. سیستان و بلوچستان از دو ناحیه سیستان (زابل، هیرمند، نیمروز،شهرستان زهک) و بلوچستان (سرحد و مکران - سرحد شامل زاهدان، خاش، میرجاوه، تفتان، نیمی از سراوان وتوابعشان، مکران شامل نیم دیگر سراوان، نیکشهر، ایرانشهر تا چابهار) تشکیل شده‌است.

2- خاندان تامیل در هندوستان از خودشون خیلی علاقه به علم و فرهنگ نشون میدهند، به طوریکه سومین دانشگاه بزرگ هندوستان که افتتاح شده مال این منطقه از هندوستانه.