دعواهای مذهبی که پایه امروز خیلی شده

مادرم و اگر من می‌تونستم کمک کنم می‌رفتیم تو حیاط که برف روبی کنیم، با وجود پسرها که پای تلویزیون تو خونه نشسته بودند.
چون کوچکتر بودم و یاد گرفته بودم که تفاوت‌های فردی را با آموزه های دینی بسنجم، به پسرها میگفتم چی اینجا نشسته این؟ مادرتون تو سرما و حیاطه و اینجا نشستین و تن پروری می کنید.
 بچه بودم و امکان این نوع برقراری ارتباط بین خواهر و برادر ممکن بود. از پیش، گو اینکه برادران من چیزی بدانند که من ندانم، پس از سکوت میزدند زیر خنده.
خنده آنها برایم نامفهوم بود، اما می نشستم و پا میشدم و میگفتم اینها به مادرم کمک نکردند.
زمان گذشت و من لاغر پستونی تعریف شدم. یک امکان ضعیف اجتماعی برایم مانده و آن هم این است که زیر دست همکار استادی با چند نفر دیگه کار آزمایشگاه بگیرم.
یک روز آزمایشگاه به ما ظرفهای کاغذی داد که از نظر میزان نشتی پس از ریختن برنج پخته و نیمرو روی آن امتحانشان کنیم. چند نفر بودیم که همزمان آزمایشات رو انجام میدادیم. ظرف آخری رو دادم به یکی از همکاران که ازش انتظار داشتم اونکه ایستاده برایمان که نشستیم از کنار دستش، جای گاز رو با پروتکل پر کنه. این کار را نکرد، عوضش یک ظرف دیگه پر کرد که بخورم. من صدایم در آمد و گفتم  کاغذی رو‌چرا برایم نیاوردی؟!
همکار دوستم که بی ادبی غیرمنتظره را دید گفت برو کاغذی رو برایش بیار.
من نشستم اولی رو خوردم و اومدم که دومی رو بخورم، چون پروتکل تست آزمایش بود. همون موقع حراست اومد پشت در. چند نفر حراست در می زدند و کسی برایشان در را باز نمی کرد.
 وقت آزمایشگاه گذشته بود. آمده بودند که ببینند چه شده. من که تازه شروع کرده بودم به نگاه کردن آنچه که تازه بدستم رسیده بود نگاه کردم به این دوتا همکار که آزمایشگاه را اینطوری گرفته بودند. گفتم نمی خواد شما برین توضیح بدین، من میرم. توضیح دادم که برنج ظرفم پخته و بعد همون‌طور که  می‌بینید باید رویش نیمرو میریختیم. در این کار تاخیر داشتیم. شب که برگشتم خانه، دیدم از مدیران کانال نهج البلاغه خوانی همزمان پست گذاشته که امام علی گفته تصمیم های محکم برای رسیدن به اهداف بزرگ با خوش گذرانی و سفره های رنگین سازگار نیست و اون دوستم که خوب خودش و پستونهایش رو چاق کرده و هرشب عکس کباب هایش را با همسرش تو اینستا میگذاشته این پست رو خونده و وضعیت امروز خودش را با این پست دیده و چاقی خودش رو مبنای برتری برای همکاری در آزمایشگاه بین همکاران کرده.
آخرین پست کانال نهج البلاغه خوانی این بود:
امام علی مى فرمایند:
«و (بدانید که) گرفتن تصمیم هاى محکم (براى رسیدن به اهداف بزرگ) با خوش گذرانى و سفره هاى رنگین سازگار نیست»؛
به داستانان اینهنگ شاپ (dastanan.enahang.ir) بپیوندید
برگشتم به کودکیم و اینکه چطور برادرانم ویژه خواری میکردند و من لاغر و پستونی هستم که حتی میمون هم ازش خوشش نمی آید ولی خودشون نفری چند تا بچه دارند و همسران خوشگل و قدبلند دارند.
 حتی اگر امکانش باشه دستمال کاغذی زیادی استفاده نمیکنم. اگر ببینم تعداد زیاد ظرفهایی که استفاده میکنم موجب زحمت افتادن مادرم میشه کثیف نمیکنم. لباس کثیف نمیکنم و یکسره تیکه لباسشویی روشن نمیکنم. من ذهنم رو درگیر این ها نمیکنم و آن رو آزاد میگذارم که به مسائل مهمتری بپردازد، اما گویی دوره پرداختن به اینها و پاسخگویی است.
__

Religious fights that have become so common today
My mother and I, if I could help, would go to the yard to shovel snow, despite the boys sitting at home watching TV.
Because I was younger and had learned to measure individual differences with religious teachings, I would say to the boys, "What are you sitting here for? Your mother is in the cold and in the yard, and you are sitting here and exercising."
I was a child, and this type of communication between siblings was possible. Before, as if my brothers knew something that I didn't, they would laugh after the silence.
Their laughter was incomprehensible to me, but I would sit and stand up and say that they didn't help my mother.
Time passed and I was defined as a skinny, petite woman. I had one weak social opportunity left, and that was to work in a laboratory with a professor's colleague and a few other people.
One day, the laboratory gave us paper containers to test for leakage after pouring cooked rice and turning them upside down. There were several of us doing the tests at the same time. I gave the last dish to a colleague who I expected to fill the gas chamber with the protocol while he was standing next to us when we sat down. He didn't do this, instead he filled another dish for me to eat. I shouted and said, "Why didn't you bring me its paper?"
My colleague, who saw the unexpected rudeness, said, "Go get him some paper."
I sat down, ate the first one, and came to eat the second one, because it was a test protocol. At that moment, security came behind the door. Several security guards were knocking on the door, but no one would open the door for them.
It was past time for the lab. They had come to see what had happened. As I had just started looking at what I had just received, I looked at these two colleagues who had taken over the lab like this. I said, "You don't want to go and explain, I'll go." I explained that the rice in my dish was cooked and then, as you can see, we had to pour some egg on it. We were late in this work. When I returned home at night, I saw that one of the managers of the Nahjul Balagha Khani channel had posted a post at the same time that Imam Ali had said that firm decisions to achieve big goals are not compatible with having fun and colorful tables, and my friend, who had made himself and his breasts fat and posted pictures of his kebabs with his wife on Instagram every night, read this post and saw his current situation with this post and made his obesity a basis for superiority for collaboration in the laboratory among colleagues.
The last post of the Nahjul Balagha Khani channel was:
Imam Ali says:
“And (know that) making firm decisions (to achieve big goals) is not compatible with having binge and colorful foods of tables”;
Join the stories of Enahang Shop (dastanan.enahang.ir)
I went back to my childhood and how my brothers were picky eaters and I am thin and skinny that even monkeys don’t like, but they have several children and beautiful and tall wives.
Even if it were possible, I don’t use many paper towels. If I see that the large number of dishes I use is causing my mother trouble, I don’t get dirty. I don’t do dirty clothes and I don’t do a whole load of laundry. I don’t let my mind get involved in these and I leave it free to deal with more important issues, but it seems like it’s time to address these and be accountable.