دلیل جنگ و سایه آن: نژادپرستی

تجاوز رژیم بعث عراق به خاک ایران در اواخر سال ۱۳۵۹، هشت سال به طول انجامید و جان هزاران ایرانی را گرفت. بسیاری از خانواده‌های اهوازی و شهرهای مرزی، حداقل یک شهید تقدیم کردند. جنگ در حالی با آتش‌بس قطعنامه شورای امنیت به پایان رسید که ایران در موقعیت پیروزی و پیشروی تا بصره بود. صدام، در واقع، به نیابت از منافع آمریکا و غرب وارد جنگ شده بود تا قدرت ایران انقلابی را مهار کند. با این‌حال، حتی در میانه همین جنگ، آمریکا مستقیماً وارد شد و ناو وینسنس با شلیک موشک به هواپیمای مسافربری ایرانی، ده‌ها هموطن بی‌گناه را به شهادت رساند.
پس از پایان جنگ، ایالات متحده که تا پیش از آن از صدام حمایت می‌کرد، در سال ۱۳۸۲ با لشکرکشی به عراق او را کنار زد و راه کربلا را برای زائران ایرانی باز کرد. با این حال حضور آمریکا در عراق با تأسیس پایگاه‌های متعدد نظامی، اهداف تازه‌ای را دنبال می‌کرد؛ اهدافی که ریشه در نوعی نگاه نژادپرستانه و سلطه‌جویانه داشت. حتی اقداماتی نمادین، مانند ساخت میدانی با کلاه‌های نظامی شهیدان ایرانی، به‌عنوان نمایش پیروزی آمریکایی‌ها، بخشی از همین تفکر بود.

اما چرا نژادپرستی؟
نژادپرستی پدیده‌ای تاریخی است که از توهم برتری قومی یا نژادی سرچشمه می‌گیرد. نمونه‌های فراوانی در تاریخ دیده می‌شود. برای مثال در متون کهن، نقاشی عجیبی از درختی وجود دارد که میوه‌هایش به ماهی و پرنده بدل می‌شوند؛ گویی نویسنده به‌جای علم، به اسطوره‌های نژادی و قومی باور داشته است. در کتابی دیگر با عنوان امپراتوری آسمانی، ادعا می‌شود که «ساکنان امپراتوری آسمان» هوش و ذکاوتی ذاتی دارند که آنها را از «بربرهای چهارگوشه جهان» متمایز و برتر می‌سازد. این نگاه، همان ریشه‌های عمیق تفکر نژادپرستانه است که در طول تاریخ از تمدن‌های باستانی در حوالی شرق مدیترانه، تا امروز در ایدئولوژی صهیونیسم و جریان‌های افراطی غربی دیده می‌شود.

امروزه هم بسیاری از اراضی یونان، قبرس و بخش‌هایی از فلسطین اشغالی عملاً زیر نفوذ سرمایه‌داری صهیونیسم جهانی قرار دارند. آن‌ها که خود را «قوم برتر» می‌دانند، همچون دانه‌ای در زمین‌های دیگر نفوذ می‌کنند تا به باور خود، روزی پاکسازی نژادی را رقم بزنند و به‌عنوان «آخرین قوم نجات‌یافته» بر جهان مسلط شوند.

از همین منظر، جنگ هشت‌ساله ایران و عراق، علاوه بر جاه‌طلبی صدام، در لایه‌های پنهان خود از این نژادپرستی تاریخی تغذیه می‌کرد. به‌همین ترتیب، در جنگ‌های اخیر ـ مانند تجاوز ۱۲ روزه اسرائیل به ایران ـ همین نگرش نژادپرستانه تکرار می‌شود. بازیگران اصلی این میدان، از آمریکا و آلمان گرفته تا انگلیس، در طول تاریخ سعی کرده‌اند با تبلیغات، فرهنگ نژادپرستانه را توسعه دهند تا تسلط سیاسی و اقتصادی خود را تثبیت کنند.

ایران از گذشته، چه به واسطه جاده ابریشم و چه امروز با زیرساخت‌های ریلی و ترابری خود، همواره یک گره ژئوپلیتیکی حساس بوده و همین دلیل طمع قدرت‌های متجاوز را دوچندان می‌کند. اسرائیل و متحدانش، خود را «تنها نژاد واقعی بشر» می‌پندارند و دیگران را «کم‌ارزش»؛ به همین دلیل همیشه نقشه‌هایی برای سلطه بر مردم و منابع کشورهایی مثل ایران در سر دارند.

این طرز فکر برای افکار عمومی جهان تراژیک و فاجعه‌بار است، اما از دید صهیونیست‌ها و حامیانشان، یک «ماموریت الهی» شمرده می‌شود که ریشه در تفسیرهای تحریف‌شده کتاب مقدس دارد.

در این فضای جنگ و خشونت، یک حقیقت آشکار است: هرچه نبرد و تجاوز بیشتر میشود، و کشتار کودکان فلسطینی توسط صهیونیست ها افزایش میابد، آگاهی مردم نسبت به ماهیت نژادپرستانه این ایدئولوژی بیشتر خواهد شد. نویسندگان بیشتری در این باره قلم می‌زنند، و مردم بیشتری تجمعات ضد نژادپرستی را شکل می‌دهند تا مانع از تکرار این فجایع شوند.

و حالا، در میان سایه‌ی سنگین جنگی تازه، نمی‌دانم کجای کتاب گل و میخک یحیی سنوار را دوباره مرور کنم؛ همان‌جا که از کندن گودال‌ها برای پناهگاه شروع کرد؟ یا صحنه‌های امروز را که کودکان گرسنه غزه در ساحل به تماشای غذا بسنده می‌کنند؟

آیا این روزها، آرامش قبل از توفان جاسوسان صهیونی در ایران است؟
شاید لازم باشد فتواهای بیشتری برای مقابله با خیانت و نفوذ، از علما و صاحب‌نظران بجویم.

امروز تسلیم، هیچ راه‌حلی به شمار نمی‌رود. در عوض، پاسخ عزتمندانه به تجاوز رژیم صهیونیستی، پاداش الهی و حمایت مردمی را در پی خواهد داشت. از منظر امدادرسانی، ایجاد بانک‌های خون و ظرفیت‌های پزشکی ضروری است تا در صورت استفاده دشمن از سلاح‌های کشتار جمعی، از جان مردم دفاع کنیم.
همچنین آمیزش فرهنگی و گسترش روابط بین اقوام می‌تواند راهی باشد برای کم‌رنگ‌کردن ریشه‌های نژادگرایی؛ چرا که وقتی رشته‌های فرهنگی و اجتماعی عمیق میان ملت‌ها شکل بگیرد، نژادپرستی فرصت رشد نخواهد یافت.
راه دیگر مبارزه با نژادپرستی ترویج دین اسلام و وحدت در سایه آن است:
اسلام قوم خاصی را به‌عنوان «آخرین قوم نجات‌یافته» نمی‌شناسد، بلکه تأکید دارد هرکس بر اساس ایمان، عمل صالح و اخلاق پاک، به رستگاری می‌رسد. یعنی شرط نجات، ایمان است نه خون یا تبار.
در روایات اسلامی، هنگام ظهور امام زمان(عج)، هم باز سخن از امت یاری‌دهنده است، نه یک قوم نژادی. این امت یاری‌دهنده شامل مؤمنانی از اقوام و ملت‌های گوناگون خواهد بود که آماده پذیرش عدالت جهانی می‌شوند.
در آخر زمان از نظر تفکر شیعه دوازده امامی بعد از ظهور منجی عالم بشریت حکومت عدل الهی تشکیل میشه که این حکومت مجبور میشه با طاغوت های زمان خودش مبارزه کنه و در این مبارزه پیروز میشه. جالب است که در این مبارزه مومنان زمان گذشته که در راه خدا راسخ بودند نیز دوباره زنده میشوند تا به یاری امام بپیوندند.

________________

The reason for the war and its shadow: racism
The invasion of Iranian soil by the Iraqi Baath regime in late 1970 lasted eight years and claimed the lives of thousands of Iranians. Many families in Ahwazi and border cities sacrificed at least one martyr. The war ended with a ceasefire by the Security Council resolution, while Iran was in a position to win and advance to Basra. Saddam, in fact, had entered the war on behalf of American and Western interests to contain the power of revolutionary Iran. However, even in the midst of this war, the United States directly intervened and the US navy Vincennes fired a missile at an Iranian passenger plane, killing dozens of innocent compatriots.
After the war ended, the United States, which had supported Saddam until then, in 2003, it ousted him by launching an invasion of Iraq and opened the way to Karbala for Iranian pilgrims. However, the American presence in Iraq pursued new goals by establishing numerous military bases; Goals that were rooted in a racist and hegemonic view. Even symbolic actions, such as building a square with the military helmets of Iranian martyrs, as a demonstration of American victory, were part of this thinking.

But why racism?
Racism is a historical phenomenon that stems from the illusion of ethnic or racial superiority. There are many examples in history. For example, in ancient texts, there is a strange drawing of a tree whose fruits turn into fish and birds; as if the author believed in racial and ethnic myths instead of science. In another book titled The Celestial Empire, it is claimed that the “inhabitants of the Celestial Empire” have an innate intelligence and intelligence that distinguishes them from the “barbarians of the four corners of the world” and makes them superior. This view is the same deep roots of racist thinking that can be seen throughout history, from ancient civilizations around the Eastern Mediterranean, to the ideology of Zionism and Western extremist movements.

Today, many lands in Greece, Cyprus, and parts of occupied Palestine are effectively under the influence of global Zionist capitalism. Those who consider themselves a "superior people" are infiltrating other lands like a seed in order to, in their belief, one day bring about ethnic cleansing and dominate the world as the "last saved people."

From this perspective, the eight-year Iran-Iraq war, in addition to Saddam's ambition, was nourished by this historical racism in its hidden layers. Similarly, in recent wars - such as Israel's 12-day invasion of Iran - this same racist attitude is repeated. The main players in this field, from the United States and Germany to England, have tried throughout history to develop a racist culture through propaganda in order to consolidate their political and economic dominance.

Iran has always been a sensitive geopolitical node, both through the Silk Road and today with its railway and transportation infrastructure, and this is why it doubles the greed of the aggressor powers. Israel and its allies consider themselves “the only true human race” and others “inferior”; for this reason, they always have plans to dominate the people and resources of countries like Iran.

This mindset is tragic and catastrophic for the world public, but from the perspective of the Zionists and their supporters, it is considered a “divine mission” that has its roots in distorted interpretations of the Bible.

In this atmosphere of war and violence, one truth is clear: the more the fighting and aggression, and the more the killing of Palestinian children by the Zionists, the more people will become aware of the racist nature of this ideology. More writers will write about it, and more people will form anti-racist rallies to prevent the repetition of these tragedies.

And now, amidst the heavy shadow of a new war, I do not know where to revisit Yahya Sinwar’s book Flowers and Carnations; where he began with digging holes for shelter? Or the scenes today where the hungry children of Gaza are content to watch the food on the beach?

Are these days the calm before the storm of Zionist spies in Iran?

Perhaps we need to seek more fatwas from scholars and experts to confront betrayal and influence.

Today, surrender is not a solution. Instead, a dignified response to the Zionist regime’s aggression will bring divine reward and popular support. From the perspective of relief, it is essential to establish blood banks and medical capacities to defend people’s lives in the event that the enemy uses weapons of mass destruction.
Cultural mixing and the expansion of relations between ethnic groups can also be a way to diminish the roots of racism; because when deep cultural and social ties are formed between nations, racism will not have a chance to grow.
Another way to combat racism is to promote the religion of Islam and unity under its shadow:
Islam does not recognize a specific nation as the “last saved nation,” but rather emphasizes that everyone will achieve salvation based on faith, righteous deeds, and pure morals. That is, the condition for salvation is faith, not blood or lineage.
In Islamic traditions, when the Imam of the Time (a.s.) appears, there is again talk of a helping nation, not a racial nation. This helping nation will include believers from various tribes and nations who are ready to accept universal justice.
At the end of time, according to Twelver Shiite thought, after the emergence of the savior of the world of humanity, a government of divine justice will be formed, which will be forced to fight the tyrants of its time and will win this fight. Interestingly, in this fight, the believers of the past who were steadfast in the path of God will also be resurrected to join the Imam's help.

قرارگاه خاتم الانبیا در خدمت مردم

پس از شهادت دو فرمانده ارشد قرارگاه خاتم‌الانبیاء که نقش مهمی در پروژه‌های محرومیت‌زدایی، توسعه راه‌آهن و طرح‌های بزرگ آبرسانی کشور داشتند، امروز رافائل گروسی اعلام کرده که «نگران بناهای تاریخی اصفهان» است. این در حالی است که اصفهان، پس از تهران و کرمانشاه، سومین شهری بود که به‌شدت هدف حملات جنگنده‌های رژیم صهیونیستی و آمریکا قرار گرفت.

مردم اصفهان که تازه پس از مدت‌ها از جاری شدن زاینده‌رود خوشحال بودند، ناگهان درگیر حمله گسترده و هماهنگ به خاک کشور شدند. در موج نخست این حملات، دشمن با اقدامی غافلگیرانه توانست شماری از سران نیروهای مسلح را که مشغول کارهای سازندگی و عمرانی بودند، به شهادت برساند. از جمله این شهدا، غلامعلی رشید فرمانده قرارگاه خاتم‌الانبیاء بود که بسیاری از طرح‌های زیربنایی کشور را مدیریت می‌کرد. پس از او، جانشینش یعنی سردار علی شادمانی نیز به شهادت رسید.

اکنون قرارگاه خاتم‌الانبیاء بدون فرمانده مانده و اجرای طرح‌های بزرگ آن به‌دلیل ادامه جنگ ۱۲ روزه متوقف شده است. مردم هنوز در شوک فقدان این فرماندهان هستند که ناگهان گروسی، که به‌عنوان مهره نفوذی و ابرجاسوس غرب شناخته می‌شود، مدعی شده بخش‌هایی از تأسیسات حساس ایران «در مکان‌های تاریخی» پنهان شده است.

گروسی، که به نام رئیس آژانس انرژی اتمی وارد ایران می‌شد، در حقیقت اطلاعات دانشمندان و فرماندهان ایرانی را همراه با مختصات دقیق مراکز حساس کشور، در اختیار دشمنان می‌گذاشت. پس از گزارش‌ها و تشکیک‌های او درباره فعالیت‌های هسته‌ای ایران، چهار کشور آلمان، فرانسه، آمریکا و انگلیس قطعنامه‌ای علیه ایران صادر کردند و همین به رژیم صهیونیستی که حتی عضو ان‌پی‌تی هم نیست، جواز رسمی برای حمله را داد.

با آغاز این موج حملات، آمریکا نیز وارد میدان شد و تا زمانی که یکی از پایگاه‌های نظامی‌اش در قطر هدف حمله ایران قرار گرفت، به نبرد ۱۲ روزه خود علیه ایران ادامه داد.

در حال حاضر، با مصوبه مجلس شورای اسلامی، همکاری ایران با گروسی و تعهدات ذیل ان‌پی‌تی به‌طور رسمی معلق شده است. در همین حال، رژیم صهیونیستی، حمله به نیروهای مسلح ایران و دانشمندان ایرانی را بخشی از «حقوق طبیعی» خود معرفی کرده و به آن ادامه می‌دهد.

_______________________

Following the martyrdom of two senior commanders of the Khatam al-Anbiya base, who played an important role in the country’s poverty alleviation projects, railway development, and major water supply projects, Rafael Grossi announced today that he is “concerned about the historical monuments of Isfahan.” This is despite the fact that Isfahan, after Tehran and Kermanshah, was the third city to be heavily targeted by the Zionist and American warplanes.

The people of Isfahan, who had just been happy after a long time that the Zayandeh River was flowing, were suddenly involved in a large-scale and coordinated attack on the country’s soil. In the first wave of these attacks, the enemy, in a surprise move, was able to martyr a number of the armed forces’ leaders who were engaged in construction and development work. Among these martyrs was Gholam Ali Rashid, the commander of the Khatam al-Anbiya base, who managed many of the country’s infrastructure projects. After him, his successor, Sardar Ali Shadmani, was also martyred.

Now, the Khatam al-Anbiya base is left without a commander and the implementation of its grand plans has been halted due to the continuation of the 12-day war. People are still in shock at the loss of these commanders when Grossi, who is known as the West’s infiltrator and superspy, suddenly claims that parts of Iran’s sensitive facilities are hidden “in historical places.”

Grossi, who entered Iran under the name of the head of the Atomic Energy Agency, was actually providing information on Iranian scientists and commanders, along with the precise coordinates of the country’s sensitive centers, to the enemies. After his reports and suspicions about Iran’s nuclear activities, the four countries of Germany, France, the United States, and the United Kingdom issued a resolution against Iran, which gave the Zionist regime, which is not even a member of the NPT, an official license to attack.

With the beginning of this wave of attacks, the United States also entered the field and continued its 12-day battle against Iran until one of its military bases in Qatar was targeted by Iran.

Currently, by a resolution of the Islamic Consultative Assembly, Iran's cooperation with Grossi and its obligations under the NPT have been officially suspended. Meanwhile, the Zionist regime continues to declare and declare attacks on Iranian armed forces and Iranian scientists as part of its "natural rights."

لزوم فوریت دولت در مبارزه با قاچاق

حال که دولت با فوریتی مثال‌زدنی برای برقراری آتش‌بس وارد عمل شد، شایسته است با همان فوریت و جدیت، به معضل گسترده قاچاق در کشور نیز پاسخ دهد.

قاچاق بیش از صد هزار ریزپرنده (پهپادهای کوچک)، به‌همراه حجم چشمگیری از فشنگ و مواد منفجره از مرزهای کشور، نه تنها تهدیدی امنیتی به شمار می‌آید، بلکه نشانه‌ای نگران‌کننده از ضعف ساختارهای نظارتی و مدیریتی کشور است. اگرچه نمی‌توان با قطعیت گفت که مسئولان بلندپایه در این مسئله دخالت مستقیم داشته‌اند، اما بی‌توجهی یا سهل‌انگاری در این سطح نیز به‌نوعی مسئولیت‌آور است.

به‌نظر می‌رسد لازم است «فوریتی» برای رسیدگی به کارهای انجام‌نشده، و بدتر از آن، اقدامات مخرب و خلاف‌قانون نیز تعریف شود؛ چرا که مقابله با بحران، تنها در میدان جنگ خلاصه نمی‌شود.

فراتر از مرزهای نظامی، سال‌هاست که در جریان جنگ‌های سوریه و غزه با اسرائیل، شاهد قاچاق اعضای بدن کودکان و فجایع انسانی دردناک بوده‌ایم—تصاویری که در قالب ویدئوهای اینترنتی با میلیون‌ها بازدید، به افکار عمومی جهان شوک وارد کرده‌اند.

اکنون این پرسش جدی مطرح است که دولت پزشکیان چه راهبرد و برنامه‌ای برای جلوگیری از تکرار چنین فجایعی دارد؟ چه اقداماتی برای مقابله با قاچاق انسان و اندام کودکان، و نیز پیشگیری از نفوذ شبکه‌های مخرب در زیرساخت‌های امنیتی کشور در دستور کار قرار دارد؟

_______________

Now that the government has acted with exemplary urgency to establish a ceasefire, it is appropriate to respond with the same urgency and seriousness to the widespread problem of smuggling in the country.

The smuggling of more than one hundred thousand micro-drones (small drones), along with a significant amount of ammunition and explosives from the country’s borders, is not only a security threat, but also a worrying sign of the weakness of the country’s supervisory and management structures. Although it cannot be said with certainty that high-ranking officials were directly involved in this issue, inattention or negligence at this level is also responsible in a way.

It seems necessary to define “urgency” to address unfinished business, and worse, destructive and illegal actions; because confronting the crisis cannot be limited to the battlefield alone.

Beyond military borders, for years we have witnessed the trafficking of child organs and painful human tragedies during the wars in Syria and Gaza with Israel—images that have shocked the world’s public opinion in the form of online videos with millions of views.

Now the serious question is: what strategy and plan does the government of the doctors have to prevent the recurrence of such tragedies? What measures are on the agenda to combat human and child organ trafficking, as well as to prevent the penetration of destructive networks into the country’s security infrastructure?

پزشکیان: ما آماده ایم تمام صلاح (سلاح) هایمان را کنار بگذاریم

جزئیات فایل صوتی منتسب به پزشکیان در نیویورک؛ آماده‌ایم سلاح‌هایمان را زمین بگذاریم

به‌تازگی فایل صوتی منتسب به مسعود پزشکیان به دست ما رسیده که حاوی سخنان بحث‌برانگیزی در نیویورک است. بر اساس این فایل، پزشکیان چهار روز پیش از شهادت سید حسن نصرالله به نیویورک سفر کرده (اول مهر سال گذشته) و در آن‌جا مواضعی را بیان می‌کند که شائبه نقش داشتن او در حوادث اخیر را تقویت می‌کند.

در این فایل، پزشکیان با لحنی آشتی‌جویانه خطاب به مخاطبانش می‌گوید:

> « بیایید به کاری بکنید تعامل بکنیم، نجنگیم،
ما آماده ایم تمام صلاح (سلاح) هایمان را کنار بگذاریم، یه سازمان بین‌المللی بیاد امنیتمون رو تامین کنه!
ما آماده ایم، ما نمی‌خواهیم بجنگیم، ما می‌خواهیم با هم آشتی کنیم، دنبال اختلال در هیچ جایی نیستیم. این ما نیستیم، بالاخره یه سری آدمها هستن که چارچوب رو نمیپذیرن، مستقل یه اقدامی میکنن، اینو نباید به اسم ما بگذارین.»

آمریکا نیز از این مواضع پزشکیان برای پیاده‌سازی اهداف خود بهره برده و حتی انتشار این فایل را اقدامی از سوی خود آمریکا ارزیابی می‌کنند تا از آن به‌عنوان ابزاری برای ایجاد هرج‌ومرج در ایران استفاده کند.

برآوردها حاکی از موارد زیر است:
۱. راه‌اندازی جنگ داخلی و گسترش درگیری
۲. نابودی کامل ارتش و نیروهای مسلح ایران
۳. جایگزینی نیروهای مسلح با نیروهای بین‌المللی تحت فرماندهی ناتو در داخل ایران، مشابه استقرار پایگاه‌های آمریکایی در عراق

بر اساس محتوای فایل، پزشکیان در ازای پذیرش این مطالبات، حاضر بوده صرفاً به آشتی و روابط دوستانه اکتفا کند و امتیاز دیگری مطالبه نکرده است.

گرچه فایل صوتی منتشرشده کوتاه است و بخش‌های بیشتری از آن هنوز مشخص نیست، اما همین میزان از سخنان وی کافی‌ست تا تصویری روشن از خط فکری او و احتمالاً مأموریتی که به او سپرده شده، ارائه دهد. از سوی دیگر، برخی تحلیلگران معتقدند پزشکیان اکنون تبدیل به مهره سوخته آمریکا شده و حتی جان خود او نیز در معرض تهدید قرار گرفته است.

_________________

Pezeshkian: We are ready to lay down all our weapons
Details of the audio file attributed to Pezeshkian in New York; We are ready to lay down our weapons

We have recently received an audio file attributed to Masoud Pezeshkian, which contains controversial statements in New York. According to this file, Pezeshkian traveled to New York four days before the martyrdom of Sayyed Hassan Nasrallah, and there he expresses positions that strengthen the suspicion of his role in the recent events.

In this file, Pezeshkian addresses his audience in a conciliatory tone:

> “Let’s do something, let’s interact, let’s not fight,
We are ready to lay down all our weapons, let an international organization come and provide our security!

We are ready, we do not want to fight, we want to reconcile, we are not looking for disruption anywhere. This is not us, after all, there are some people who do not accept the framework, they are taking independent action, you should not attribute this to us.”

The United States has also taken advantage of these positions of the doctors to implement its goals and even evaluate the publication of this file as an action by the United States itself to use it as a tool to create chaos in Iran.

Estimates indicate the following:
1. Launching a civil war and expanding the conflict
2. Complete destruction of the Iranian army and armed forces
3. Replacing the armed forces with international forces under NATO command inside Iran, similar to the establishment of American bases in Iraq

Based on the content of the file, in exchange for accepting these demands, the doctors were willing to settle for reconciliation and friendly relations and did not demand any other concessions.
Although the released audio file is short and more parts of it are still unknown, this amount of his speech is enough to provide a clear picture of his line of thought and probably the mission entrusted to him. On the other hand, some analysts believe that Pezeshkian has now become a pawn of America and even his own life is under threat.

به حاشیه راندن استعدادها

چند روز پیش صحنه‌ای دیدم که ذهنم را به سال‌ها قبل پرتاب کرد. پرچم‌های آمریکا و اسرائیل را روی زمین کشیده بودند تا رهگذران با عبور از رویشان ابراز انزجار کنند. پسری نوجوان، با دقتی وسواس‌گونه، حرکاتش را تنظیم می‌کرد تا مبادا پایش روی پرچم‌ها قرار گیرد. این تصویر یادآور دگردیسی عمیقی است که در رفتارها، ارزش‌ها و باورهای نسل‌ها رخ داده؛ تغییری که ریشه در دهه‌ها سیاست‌گذاری، تجربه‌های زیسته، و سرخوردگی‌های فردی و جمعی دارد.
به سال‌ها پیش برمی‌گردم. زمانی که مردی با کراوات در باد رها کرده در وسط میدان، بدون واهمه‌ای از نگاه‌ها، خودنمایی می‌کرد. همان زمان احساس کردم «فانتزی مهاجرت» به آمریکا و اسرائیل برای برخی به رؤیایی قابل دسترس تبدیل شده است. سال‌ها بعد، دیدم که نه‌تنها آن فانتزی رنگ واقعیت گرفته، بلکه موجی از میل به ترک وطن، به شکلی عادی و روزمره، در میان جوانان ریشه دوانده است.
اما چرا؟ شاید بخشی از پاسخ را باید در برخوردی جست‌وجو کرد که جامعه با استعدادها و افراد شایسته داشت؛ جایی که تمجید جای خود را به تحقیر داد و حسادت، جایگزین حمایت شد.
اواخر دهه هفتاد، نوجوانی پانزده‌ساله بودم؛ سنی میان کودکی و بزرگ‌سالی. آن زمان برخلاف امروز، خبری از آموزش رایگان و منابع بی‌پایان اینترنتی نبود. برای آمادگی آزمون‌های زبان، باید کلاس‌هایی فراتر از درس‌های مدرسه می‌رفتیم. در مشهد، کلاس‌های زبان مدارس غیرانتفاعی امام حسین شهرت زیادی یافته بودند. والدین با آرامش خیال، فرزندانشان را به این مدارس می‌سپردند—نام مقدس «امام حسین» پشتوانه‌ای برای اعتماد بود.
من هم در آزمون تعیین‌سطح شرکت کردم و خوشحال از صرفه‌جویی در هزینه سطح اول، وارد سطح دو شدم. اما وقتی برنامه این کلاس‌ها با ساعات مدرسه تداخل پیدا کرد، امید داشتم دست‌کم مبلغ پرداختی بازگردانده شود. با مادرم که زبانی آرام‌تر از من داشت، نزد مدیر مدرسه رفتیم، اما به‌جای درک و انصاف، با انکار و بی‌توجهی مواجه شدیم. مرد جوانی که چهره‌ای انقلابی داشت و دم از ولایت و ظهور می‌زد، پول را نداد. این ماجرا تنها یک بی‌عدالتی ساده نبود؛ آغاز یک درک تلخ از چهره‌ای بود که بعدها در جای‌جای جامعه تکرار شد: ظاهر انقلابی، اما باطنی دور از عدالت.
در آن سال‌ها، حتی در مسیر رفت‌وآمد به کلاس‌ها، نگاه‌های تحقیرآمیز، رفتارهای پر از طعنه، و حسادت‌های آشکار را تجربه می‌کردم. اگر با زن و شوهری جوان هم‌مسیر می‌شدم، نوع نگاهشان چنان خصمانه بود که گویی مزاحم زندگی‌شان شده‌ام. توهین‌های پنهان، یاد گرفته‌شده و سپس منتقل‌شده، بخشی از فضای اجتماعی آن زمان بود. و من، با آنکه هنوز هجده‌سالگی را ندیده بودم، در دلِ این جامعه، بزرگ شدم.
سال‌ها گذشت. امروز، در میان اخبار جنگ دوازده روزه ایران و اسرائیل، یکی از همان چهره‌های آشنا—با ظاهر مذهبی، با ریش و چهره‌ای که یادآور انقلابی‌گری دهه هفتاد شمسی بود—را می‌بینم که نه‌تنها در کانادا ساکن شده، بلکه دخترش نیز در همان‌جا ازدواج کرده و خود او با رسانه‌های دشمن مصاحبه می‌کند، بی‌هیچ نشانی از آرمان‌های گذشته.
در دهه شصت، در روزهای جنگ تحمیلی، تفکیک چهره انقلابی از دیگران ساده‌تر بود. بسیاری از جوانان حتی نام خود را عوض می‌کردند تا بیشتر با فرهنگ شهادت و مقاومت همخوان باشند. اما تنها در فاصله یک دهه، گسستی رخ داد که اکنون نتیجه‌اش را در جامعه می‌بینیم؛ جایی که اسامی مذهبی جای خود را به نام‌های بی‌ارتباط با فرهنگ دینی داده‌اند و تمایل به مهاجرت به مسئله‌ای عادی تبدیل شده است.
امروز شاید برخی همچنان از مهاجرت فرزندانشان به غرب خوشحال باشند، یا ازدواج پسرشان با دختری چشم‌آبی را افتخار بدانند. اما واقعیت این است که نسل‌ها تغییر کرده‌اند و من هم دیگر آن نوجوان ساده و خام گذشته نیستم.
سال‌ها پیش، با وجود شاگرد اول بودن، هیچ‌گاه اجازه نیافتم در همان مدارس امام حسین تدریس کنم—مدارسی که حتی در خارج از کشور هم شعبه داشتند. در عوض، دانشگاهی که هزار حرف و حدیث درباره‌اش می‌زدند، به من فرصت داد و من توانستم در آن‌جا بدرخشم. امروز می‌بینم آن دانشگاه، به‌رغم همه کاستی‌ها، به‌مراتب از آن مؤسسات به‌ظاهر مذهبی بهتر عمل کرد.
ما در کلاس‌های کامپیوتر همراه معلم وارد می‌شدیم و یکی از دانش‌آموختگان همان مدرسه که ادعای طراحی بنر با فتوشاپ داشت، شده بود ناظر آزمایشگاه! آزمایشگاهی پر از رایانه‌های فرسوده که کار خاصی نمی‌کردند، اما برای آن خانم شغلی ساخته بودند—در حالی‌که برای ما که با مدرک و مهارت فارغ‌التحصیل شده بودیم، جایگاهی در همان‌جا متصور نبودند.

_______________

A few days ago, I saw a scene that took my mind back many years. American and Israeli flags were spread out on the ground so that passersby would express their disgust as they walked over them. A teenage boy, with obsessive precision, coordinated his movements so that his feet would not step on the flags. This image is a reminder of the profound transformation that has occurred in the behaviors, values, and beliefs of generations; a change that is rooted in decades of policymaking, lived experiences, and individual and collective frustrations.
I go back many years. When a man with a tie hanging in the wind stood in the middle of the square, unfazed by the gaze. At that moment, I felt that the “fantasy of immigration” to America and Israel had become an accessible dream for some. Years later, I saw that not only had that fantasy become a reality, but a wave of desire to leave the homeland had taken root, in a normal and everyday way, among young people.
But why? Perhaps part of the answer lies in the way society treated talented and capable people, where praise gave way to contempt and jealousy replaced support.
In the late 1990s, I was a fifteen-year-old teenager, a time between childhood and adulthood. Back then, unlike today, there was no free education or endless online resources. To prepare for language exams, we had to take classes beyond school lessons. In Mashhad, the language classes of the non-profit Imam Hussein schools had become very famous. Parents entrusted their children to these schools with peace of mind—the holy name of “Imam Hussein” was a guarantee of trust.
I also took the placement test and, happy to save on the cost of the first level, entered the second level. But when the schedule of these classes interfered with school hours, I hoped that at least the amount paid would be returned. With my mother, who spoke more calmly than me, we went to the school principal, but instead of understanding and fairness, we were met with denial and indifference. The young man who had a revolutionary face and who promised to be a prophet and a prophet did not pay the money. This incident was not just a simple injustice; it was the beginning of a bitter understanding of a face that was later repeated in many parts of society: a revolutionary appearance, but an inwardness far from justice. In those years, even on the way to and from classes, I experienced contemptuous looks, sarcastic behavior, and open jealousy. If I walked with a young couple, their gaze was so hostile that it was as if I had intruded on their lives. Hidden insults, learned and then transmitted, were part of the social atmosphere of that time. And I, even though I had not yet turned eighteen, grew up in the heart of this society.
Years passed. Today, amidst the news of the twelve-day war between Iran and Israel, I see one of those familiar faces—with a religious appearance, a beard, and a face reminiscent of the revolutionaries of the 1970s—who not only settled in Canada, but whose daughter also got married there and who himself gives interviews to enemy media, without any sign of past ideals.
In the 1960s, during the days of the imposed war, it was easier to distinguish the revolutionary figure from the others. Many young people even changed their names to be more in line with the culture of martyrdom and resistance. But in just a decade, a rupture occurred, the results of which we now see in society; where religious names have been replaced by names unrelated to religious culture, and the desire to emigrate has become a normal issue.
Today, some may still be happy about their children migrating to the West, or consider it an honor for their son to marry a blue-eyed girl. But the truth is that generations have changed, and I am no longer the naive and naive teenager of the past.
Years ago, despite being a first-year student, I was never allowed to teach in the same Imam Hussein schools—schools that even had branches abroad. Instead, a university that was talked about a thousand times gave me the opportunity, and I was able to shine there. Today, I see that university, despite all its shortcomings, performed much better than those seemingly religious institutions.
We would enter computer classes with the teacher, and one of the graduates of the same school who claimed to have designed banners with Photoshop had become the lab supervisor! A lab full of worn-out computers that didn't do much, but they had created a job for that woman—while they didn't envision a place for us, who had graduated with degrees and skills.