رابطه دو تا بچه

روز اولی که برای کار رفتم گفتن نیروی قبل از تو حاشیه زیاد داشته، تو خوبی و ظاهراً حاشیه نداری.

من بندرت می آمدم سر کار و اکبر هم همین طور. فقط گفته بودن که این پسر خواهر مدیره و طلاق گرفته. 

جای ما یک مرکز تفریحی گردشگری بزرگ، آرامگاه فردوسی، هست. یک روز اومدم دیدم تبلیغ اون رو حذف کرده اند و بجایش تبلیغ سرویس های اکبر رو گذاشته اند! روز آخری که داشتم میرفتم نصف تبلیغ های آرامگاه جایگزین داشتن.

برای اول سال زنگ زدن و گفتن اکبر گفته به وعده عمل کنیم و به این بگیم بیاد سرکار.

زنگ زدن و من رفتم. هنوز چند ماهی از سرکار آمدن ترامپ نگذشته بود. دختر افغانی رفته بود و پشت سرش میگفتن آیفون صد میلیونی اش رو تو اینستا گذاشته که داشته رجیستر می‌کرده. آره، چقدر پولدار بوده.

از آن زمان که من نیرو بودم نیروها یکی پس از دیگری میرفتن و هر رفتنشان گویی توسط من بود! طوری این رفتنه رو به من بعنوان مخابرات (!) انتساب میدادن که خود نیروهای قبلی هم باورشون میشد که من آنقدر مهم و عزیز بوده ام که از گل پایین تر کسی بهم نمیگه.

به نیروی جدید همه خصوصیات من رو میگفتن. به این یکی گفته بودن بدون اجازه تو آب نخوره. اگر لحظه‌ای از اتاق بیرون می‌رفت با شک و تردید به جیب های من نگاه میکرد. اگر دستشویی میرفتم و اون من رو نمی‌دید شروع میکرد به صدا زدن اسمم!

یکی از همین روزها نیروی جدید گفت اکبر برای همیشه رفت!

گفتم اکبر پسر خواهر مدیرهاست. برای چی بره؟!

فرداش اومد گفت برگشته! صبح رفته و بعدازظهر برگشته.

می‌دیدم که نیروی جدید با اکبر پچ پچ می‌کنه.

اکبر دیگه اکبر سابق نبود. اون رمزارزهای همستر رو تبلیغ میکرد و حالا جیبش پر از رمز ارز بود.

ترامپ اومده بود سرکار و ایلان ماسک، رئیس رمزارزها، شده‌بود وزیر کارآمدی و بهره وری. ایلان ماسک فرهنگ فشار برای نگه داشتن نزدیکان خودش داشت. یعنی مشروب و خوردن قرص های صنعتی مخدر در مهمانی هایی که ترتیب میداد از جمله شرایط ماندگاری  مدیرهایش بود. او اینها رو ترتیب میداد و تبلیغ میکرد.

یک روز می‌دیدی سر صبحه و اکبر انگار هذیان میگه. طول می‌کشید تا ساخته بشه.

میگفتن از زن طلاق گرفته است و یک دختر هم داره!

اکبر شده بود دوست نزدیک نیروی دائمی که اون هم زن یکی دیگه بود. کسیکه موقع حضور دولت رئیسی اگر دستمون اتفاقی میخورد به دستش و عذرخواهی میکردیم بازم نمی بخشیدمون، حالا نیروی دائمی دیگه رو بغل میکرد، جلو چشم من!

یک وقت می‌دیدی دختره طبقه دوم جیغ میزد، مثل جیغ زن و شوهرها! می‌دیدی چیزی نشده! دوتا بچه دارن بچگی میکنن

به این دوستی این دوتا میگفتن رابطه دو تا بچه. دوتا بچه از جنس مخالف که یکی دهه شصتی و دیگری دهه هفتادی بود

نمی‌دونم که حالا ایلان ماسک داره می‌ره کنار رفتار اکبر هم تغییر می‌کنه یا نه. فعلا که ترامپ روی کار اومده و کسانی که به کاپیتول حمله کردن قهرمان شده اند. این بخش خصوصی که من تویش کار میکردم بیشتر وابسته و تابع قوانین ایالات متحده آمریکا بود تا ایران. اصلا دولت پزشکیان در ایران هم با شهادت شهید رئیسی بیشتر هماهنگه با ترامپ و اسمش هم وفاق به معنای توافقات با ترامپه.

شرکت خصوصی، خصوصی سازی یا خصوصی بازی

در سال‌های اخیر، بحث خصوصی‌سازی در ایران به تجربه‌ای تلخ برای بسیاری تبدیل شده است. مواردی همچون حذف بیمه و مزایا، اخراج‌های گسترده، پرداخت‌نشدن حقوق، و حتی بهره‌برداری غیراخلاقی از داده‌های کاربران در بسترهای آنلاین، همگی در سایه‌ی آنچه «خصوصی‌سازی» نامیده می‌شود، اتفاق افتاده‌اند. اما آیا این‌ها واقعاً خصوصی‌سازی بودند؟ یا صرفاً نوعی «خصوصی‌بازی» با ظاهری آراسته و باطنی ناپایدار؟

واقعیت این است که آنچه در ایران به عنوان خصوصی‌سازی تجربه شده، بیشتر شبیه تقلیدی ناقص از مفهوم اصلی بوده است. اما در این میان، برای منِ نویسنده، تجربه‌ی راه‌اندازی یک شرکت خصوصی شخصی، خارج از بستر رسمی دانشگاه و نظام دولتی، مسیری متفاوت و ثمربخش بود.

در حالی که برای کسب فرصت‌ها و امکانات در دانشگاه، با وجود صرف میلیون‌ها تومان شهریه، زمان، و انرژی، چیزی بیشتر از یک برگه امتحان و یک خودکار نصیبم نمی‌شد، تأسیس شرکت شخصی‌ام دریچه‌ای تازه گشود. حتی در سطوح بالای تحصیلی، وعده‌هایی همچون استخدام در فرودگاه‌ها، پروژه‌های ملی یا همکاری‌های علمی مهم، بیشتر شبیه رویا باقی می‌ماندند. حتی به بخشی از منابع دیجیتال اساتید یا یک حساب کاربری ساده نیز دسترسی نداشتم.

در مقابل، با وجود همه‌ی دشواری‌ها، شرکت خودم را تأسیس کردم؛ بدون وابستگی به استاد یا دانشگاه. مدیرعامل خودم شدم، مدیرمسئول نشریه‌ی علمی خودم شدم و به منابعی دست پیدا کردم که در ساختار سنتی دانشگاهی حتی درخواست آن‌ها هم جدی گرفته نمی‌شد.

جالب‌تر آن‌که چون این شرکت هیچ سهمی به دانشگاه نمی‌داد، حتی برچسب «دانش‌بنیان» هم نمی‌گرفت. اما در عمل، نتایجی که به‌دست آوردیم، واقعی‌تر و ارزشمندتر از بسیاری از پروژه‌های پرزرق‌وبرق دانشگاهی بود. هر آنچه را که سیستم رسمی از من دریغ می‌کرد، در ساختار مستقل شرکت‌مان به‌دست آوردیم.

تجربه من از موفقیت، نه در سایه‌ی خصوصی‌سازی ساختاری، بلکه در نتیجه‌ی خصوصی‌سازی دیدگاه و رهایی از تفکر انحصاری و کند دانشگاهی شکل گرفت. وقتی منتظر اجازه نماندم و خودم مسیرم را ساختم، تازه فرصت رشد واقعی فراهم شد.

نتیجه گیری:

سال‌ها وقت، پول و انرژی صرف دانشگاه کردم؛
نتیجه؟ یک برگه امتحان، یک خودکار، و حداقل‌ترین امکانات.
دسترسی به منابع اساتید؟ حتی رمز سایت هم نداشتم!
توقع سردبیری نشریه علمی داشتم؟ زیاده‌خواهی بود! چون هنوز هم مطمئن نیستن به اندازه کافی ازشون عذرخواهی نکردم.

اما تصمیم گرفتم مسیرم رو جدا کنم.
یک شرکت خصوصی تأسیس کردم، بدون هیچ وابستگی به استاد، دانشگاه یا سهمیه.
مدیرعامل خودم شدم، مدیر مسئول نشریه خودم.
هر چی تو دانشگاه نمی‌دادن، تو شرکت خودم ساختم.
نه دانش‌بنیان بودیم، نه ژست دانشگاهی داشتیم، اما «واقعاً» رشد کردیم.

موفقیت من نتیجه «خصوصی‌سازی دیدگاه» بود.
وقتی از فضای بسته دانشگاهی خارج شدم، تازه فرصت‌هام شروع شد.

______________

Private Company, Privatization or Privatization Game
In recent years, the discussion of privatization in Iran has become a bitter experience for many. Cases such as the elimination of insurance and benefits, mass layoffs, non-payment of salaries, and even the unethical exploitation of user data on online platforms have all occurred under the shadow of what is called “privatization.” But were these really privatizations? Or were they simply a kind of “privatization game” with a polished appearance and an unstable inner core?

The reality is that what has been experienced as privatization in Iran has been more like an imperfect imitation of the original concept. But in the meantime, for me, the author, the experience of starting a private company of my own, outside the formal context of the university and the government system, was a different and fruitful path.

While I had spent millions of tomans on tuition, time, and energy to gain opportunities and facilities at university, I had received nothing more than an exam paper and a pen, but starting my own company opened a new window. Even at higher levels of education, promises such as employment at airports, national projects, or important scientific collaborations remained more like dreams. I did not even have access to some of the professors’ digital resources or a simple user account.

In contrast, despite all the difficulties, I founded my own company; without being dependent on a professor or the university. I became my own CEO, I became the editor-in-chief of my own scientific journal, and I gained access to resources that were not even taken seriously in the traditional academic structure.

What is more interesting is that since this company did not make any contributions to the university, it did not even receive the label “knowledge-based.” But in practice, the results we achieved were more real and valuable than many flashy university projects. Everything that the official system denied me, we achieved in the independent structure of our company.

My experience of success was not shaped by structural privatization, but by the privatization of perspective and liberation from the monopolistic and slow thinking of academia. Only when I did not wait for permission and forged my own path did the opportunity for real growth become available.

Conclusion:

I spent years of time, money, and energy on university;
The result? An exam paper, a pen, and the bare minimum of facilities.
Access to professors' resources? I didn't even have a password!
Did I expect to be the editor of a scientific journal? That was too much! I didn't apologize to them enough because they are still not sure.

But I decided to go my separate ways.
I founded a private company, without any affiliation with a professor, university, or quota.
I became my own CEO, the editor-in-chief of my own publication.
Whatever they didn't give me at university, I built in my own company.
We were neither knowledge-based, nor did we have an academic posture, but we "really" grew.

My success was the result of "privatizing the vision."
When I left the closed space of academia, my opportunities just began.

سایت دیوار بی اجازه از کوکی ها سواستفاده می کنه

سایت دیوار خیلی بد شده.

از وقتی با هوش مصنوعی برا آی پی من شغل انتخاب میکنه، کلا زشت ترین و ناجورترین شغل ها برام می آید. از کوکیزهام استفاده می‌کنه. بعد هم میگه به حریم شخصیم احترام می‌ذاره!

با چت دستیار هم که حرف زدم ته هر پیغام اسم فامیل می‌پرسه.

دنبال سایت کاریابی و خرید فروش جایگزین گشتم و یک سایت بین المللی عربی (سوق المفتوح) پیدا کردم که اونم بدرد نخور بود.

سایت های کاریابی و استخدامی جابینجا و جاب ویژن و ای استخدام و یه چندتا دیگه هم قبلاً بررسی کردم که اینها هم خوب نبودن.

به یک اجماعی برسیم تا سایت جایگزین پیدا کنیم.

فکر کنم از بالا باید تغییرات صورت بگیره و این بد شدنه با تغییر دولت ایران و ترامپ هم تشدید شده باشه.

____________________

The Divar.ir website has become very bad.

Ever since it uses artificial intelligence to select jobs for my IP, it has been offering me the ugliest and most awkward jobs. It also uses cookies. Then it says it respects my privacy!

When I spoke to the assistant chat, it asked for my last name at the bottom of every message.

I looked for an alternative job search and buying and selling site and found an international Arabic site (Opensooq), which was also useless.

I have already checked the job search and employment sites Jabinja, Job Vision, E-Recruitment, and a few others, and they were also not good.

Let's reach a consensus to find an alternative site.

I think changes need to be made from the top, and this has gotten worse with the change in the Iranian government and Trump.

پیشتازی وزیر راه و فرمانده راهور: قریب به یک هزار کشته و زخمی

فرمانده جدید فراجا با دستاوردهای چشمگیر همراه با وزیر راه، خانم صادق پیشتازی می کند:

۱-سفرای قضائی کهگیلویه و بویراحمد، یاسوج، در راه تصادف شدیدی کرده اند. و این کاملا تصادف عادی بوده و خوشبختانه ایشان حین شهادت کاملا خواب بودند.

۲-خوشبختانه هنگام شهادت قاضی احسان باقری در مسیر شیراز ترافیک نشد.

۳- برای اسکله شهید رجایی بندر عباس هم برنامه سیزده به دری ایشان برای همراهی جناب وزیر با موفقیت انجام شد.

پیشتازی ایشان در سرپوش گذاری جنایت کاران چه در ابعاد بزرگی مانند وزیر راه و چه در ابعاد کوچکترین مثل یاسوج، بی نظیر است.

__________________________

The Minister of Roads and the Commander of the Roads: Nearly a Thousand Dead and Injured

The new commander of Faraja is leading with remarkable achievements along with the Minister of Roads, Ms. Sadeq:

1- The judicial ambassadors of Kohgiluyeh and Boyer Ahmad, Yasuj, had a serious accident on the road. And this was a completely normal accident and fortunately they were completely asleep during the martyrdom.

2- Fortunately, there was no traffic jam on the way to Shiraz when Judge Ehsan Bagheri was martyred.

3- For the Shahid Rajai Pier of Bandar Abbas, his Sizdah-Bedar (Natue day) plan to accompany the Minister was also successfully carried out.

His leadership in covering up criminals, whether on a large scale like the Minister of Roads or on a small scale like Yasuj, is unparalleled.

مزرعه استخراج بیت کوین راسپینا

بین مجید مظفری فاروجی با مزرعه استخراج بیت کوین راسپینا که اتفاقا آنهم در فاروج هست رابطه مستقیم پیدا کردم.

برام جالبه که این مزرعه دقیقا در مسیر رودخانه شیروان قرار داره. اسمش مزرعه است و دقیقا برعکس عمل می‌کنه. یعنی با گرمایی که تولید می‌کنه و با برقی که از این مملکت می‌کشه اتو و سشوار و لباسشویی بزرگ و خانه و اینها همه میسوزند چه برسه به گیاهان لطیف تو باغچه.

جالبتر اینکه راسپینا یک موسسه وارداتی و گردشگری و آژانس هوایی و شرکت مهاجرتی با محوریت حضور کانادا در ایرانه که کلاه شرعی خودش را کوبنده رو سر ما.

مجید مظفری فاروجی کسی بود که یک بیت کوین ما رو دزدید و کلی هم پشت سرش با نحوه کلاهبرداری حرف زدیم. راسپینا هم جایی هست که بعد از اینکه مظفری دزدید و از بورس سال ۹۹ هم سرمون موند بی کلاه به یک شغل خیلی سطح پایینی در مجموعه هتل ها و برج هاشون با وجود کلی امکانات راهمون دادن، ولی بعد از مدتی هم دلشون رو زدیم و همون یک شغل سطح پایین هم نداشتیم.

ضمنا بگم که از وقتی از راسپینا بیرون اومدم، بدون بیمه و آینده شغلی، جاهای دیگر هم همین طور است. یعنی یکی دو ماهه دنبال کار هستم و با ارتباط شبکه ای که راسپینا و فاروجی های بیت کوین دزد برقرار کرده اند اجازه آب خوردن هم به ما نمیدهند.

من مونده ام ابعاد این راسپینا در حد پدیده شاندیز هست یا کوچکتره؟

دولت پزشکیان که روی کار اومده طرف اینها و دوستان کانادایی شون هست. همینها میگن که ویزای انگلیس بهتره.

هر چی ازشون بگم کمه. آنقدر دقیق و موشکافانه دنبال کله گنده های این سرزمینند که جایش هست یه فکری براشون بکنیم.

____________

پ.ن: ظرف مدت کوتاهی از انتشار این مطلب، کلمه راسپینا از نام مزرعه استخراج بیت کوین رستمیان در فاروج برداشته شد. یعنی من گفتم و آنها پاکش کردند!

بعد از اینکه پزشکیان رای آورد به حساب همه اینها که تق تق همستر میزدند که ارزش پولمان پایین بیاد، پول واریز کردن. واریز از طریق ارزهای دیجیتال بوده.

اسماعیل هنیه، سید حسن نصرالله و قبل از آن شهید رئیسی رو اینها با کمک  صهیونیسم بین الملل به شهادت رساندند و برای کشته و زخمی کردن تک تک ما مسلمانان برنامه دارند.

_________________________________________

I found a direct connection between Majid Mozaffari Farooji and the Bitcoin mining farm Raspina, which is also in Farooji.
It is interesting to me that this farm is located exactly on the Shirvan River. Its name is farm and it works exactly the opposite. That is, with the heat it produces and the electricity it draws from this country, irons, hair dryers, large washing machines, houses, and all these things burn, not to mention the delicate plants in the garden.
What is more interesting is that Raspina is an import and tourism institution, an airline agency, and an immigration company with a Canadian presence in Iran that is pushing its religious hat on us.
Majid Mozaffari Farooji was the one who stole one of our Bitcoins and we talked a lot about how to scam him behind his back. Raspina is also a place where, after Mozaffari stole and left the stock market in 2020, they gave us a very low-level job in their hotel and tower complex, despite all the facilities, but after a while we lost their heart and we didn't have a low-level job either.
By the way, since I left Raspina, without insurance and a job future, other places are the same. I mean, I've been looking for work for a month or two, and with the network connection that Raspina and the Bitcoin thieves' farojies have established, they don't even let us drink water.

I'm left wondering if the dimensions of this Raspina are on the same level as the Padideh Shandiz or smaller?

The government of the doctors who came to power is on the side of these people and their Canadian friends. They say that the British visa is better.
All I can say about them is that they are not enough. They are so meticulously and meticulously looking for the bigwigs of this land that we should think about them.
____________

P.S.: Within a short time of publishing this article, the word Raspina was removed from the name of Rostamian’s Bitcoin mining farm in Farouj. I mean, I said it and they deleted it!